XII. yy. başlarında, Kudüs’te, Hugues de Payens tarafından kurulmuş, dinsel askerî tarikata bağlı şövalyeler. Kısa zamanda, Batılı prenslerin ve dinsel hiyerarşinin desteğini kazanmış, 1128’de toplanan Troyes Konsili’nde daha sonra ermiş ilan edilecek olan Bernard Clairvaux tarafından kuruluş nizamnamesi saptanmıştır. Bu kurallar silsilesi Ortaçağ kültürünün dogmalarına göre ayrı kalması gereken iki ülküyü, rahip ve şövalye ülküsünü birleştirmiştir. Bu olgu devrimsel bir nitelik taşımaktadır. Böylece Kudüs tapınağını ve bu topraklara ulaşımı sağlayan yolları koruma görevini üstlenmişlerdir. Tapınak Şövalyeleri birçok savaşta cesaretleriyle sivrilmişler, kiliseden sağladıkları ayrıcalıklarla zaman içinde alabildiğine zenginleşip güçlenmişlerdir. Bu durum çevrelerinde bir düşmanlık yaratmış, özellikle Kudüs’ün Müslümanlara geçmesinden sonra bu düşmanlık doruğa ulaşmıştır. Tapınakçı olma talebi yerine getirilmeyen ve Tapınakçılara büyük miktarda borcu bulunan Fransa Kralı Philippe Le Bel’in (Güzel Filip) Papa V. Clemens’e ısrarlı baskıları sonucu 1307 yılında Tapınakçılara karşı bir soruşturma açılması sağlanmış ve hemen hepsi tutuklanarak işkence altında korkunç suçlar işledikleri itiraf ettirilmiştir. Sayısız Tapınakçı işkence altında can vermiş ya da yakılmıştır. 1312’de V. Clemens, tarikatı resmen lağvetmiştir.
